"Na het gesprek met mijn JAC hulpverlener viel de zwaarte van me af." - Anna, 21 jaar

Hoe heb je het JAC leren kennen?

3 jaar geleden kwam ik voor de eerste keer langs bij het JAC. Ik had nood aan ondersteuning na het overlijden van mijn moeder. Met mijn begeleider van Pleegzorg had ik eerst een verkennend gesprek bij het algemeen onthaal van het CAW. De hulpverlener van het CAW verwees me door naar het JAC. Het eerste gesprek bij het JAC deed ik zonder mijn begeleider van Pleegzorg.

Had je ooit al eens van het JAC gehoord voor je op gesprek kwam?  

Op de middelbare school had ik over het JAC gehoord. Ik wist dat het bestond, maar niet dat het zo makkelijk bereikbaar was.

Vond je het moeilijk om alleen de stap naar het JAC te zetten?

Ik vind het makkelijker om alleen de stap naar hulpverlening te zetten. Als er iemand met me meekomt, durf ik minder vrijuit spreken. Dan begin ik te letten op wat ik zeg.

Wat heeft ervoor gezorgd dat je de stap hebt gezet?

Ik had nood aan ondersteuning tijdens mijn rouwproces. Het overlijden van mijn moeder was en is niet makkelijk. Ik zei tegen mezelf: dit is iets waar ik hulp bij nodig heb. Ik vond het geen schande om hulp te vragen.

Ben je meteen met je hulpvraag bij het JAC terechtgekomen?

Nee, ik ben ongeveer 6 maanden bij een Centrum Geestelijke Gezondheid in begeleiding geweest. Daarna vond ik hulp bij een traumatherapeut. Na die sessies had ik het zwaarste stuk van mijn verwerkingsproces achter de rug, maar ik voelde dat ik nood zou blijven hebben aan ondersteuning. Ik zocht samen met mijn begeleider van Pleegzorg naar een plek waar ik voor een langere periode geregeld kon aankloppen voor gesprekken, vragen en tips.

Je vertelt dat je bij het JAC terechtkwam naar aanleiding van het overlijden van je moeder. Kwamen er later andere thema’s aan bod?

Ik heb sinds een jaar een relatie. In het begin is alles rozengeur en maneschijn, maar dat verandert na een tijdje. Ik zeg snel wat er op mijn lever ligt. Als ik met iets zit, dan moet het van me af.  Bij het JAC kan ik terecht als ik me zo voel. Ik durf ook heel open en direct over mijn gevoelens te praten omdat ik al 3 jaar dezelfde begeleidster heb. Als ik nog maar pas bij het JAC zou komen, zou ik me terughoudender opstellen.

Wat vind je het belangrijkste aan de contacten bij het JAC?

Ik vind het belangrijk om mijn verhaal te kunnen doen. Het lukt me niet altijd goed om mijn gevoelens te benoemen. Mijn begeleidster helpt me daarbij. Als ik tips of advies wil, dan geef ik dat zelf aan.

Wat was je eerste indruk van het JAC?

Het was een aangename kennismaking. Anders was ik ook niet teruggekomen. Het zat goed van in het begin.

Was je meteen op je gemak?

Jawel, vooral omdat het JAC anders werkt dan een psycholoog. Als je zegt: ‘ik ga naar de psycholoog,’ dan klinkt dat meteen heel ernstig en zwaar. Het JAC ondersteunt me op psychisch vlak, maar naast serieuze onderwerpen is er ook ruimte om te praten over kleine dingen zoals huisdieren of shoppen. Daarover praat ik niet met een psycholoog.

Kijken mensen anders naar een JAC dan naar een psycholoog?

Ik denk dat veel mensen op dezelfde manier naar een JAC en een psycholoog kijken. Mijn vriend zegt ook altijd: ‘Hoe was het bij de psycholoog?’ Dan zeg ik: ‘Dat is geen psycholoog, maar een hulpverlener.’ Dat is een verschil.

Als je nooit naar het JAC zou gekomen zijn, wat was er dan met je gebeurd?

Ik zou alles hebben opgekropt. Ik zou veranderd zijn in een tikkende tijdbom, kwaad om het minste. Of beginnen wenen bij het minste. Als ik bij het JAC ben geweest, voel ik dat ik met mezelf ben bezig geweest. Nadien ben ik vaak sneller geïrriteerd en gevoeliger. Maar ook dat gaat voorbij. Dan is die zwaarte van me af omdat ik erover heb gepraat met een hulpverlener, iemand die neutraal en open naar me luistert en niet voortdurend een mening geeft bij alles wat ik zeg.

Je praat erover met je vriend. Hoe reageert hij?

Als ik zeg: ‘Het is een zwaar gesprek bij het JAC geweest,’ dan ontvangt hij me met open armen en zegt hij: ‘Kom eens hier.’ Hij knuffelt me. Als ik begin te wenen, knuffelt hij me nog harder.

Welke tips heb je voor zelfzorg aan andere jongeren?

Shoppen! Ik neem ook graag een douche of een warm bad.  Of even niets doen, als een ‘patattenzak’ in de zetel hangen en naar Netflix kijken. Schoolwerk kan ontspannend zijn. Ik moet me dan helemaal op de leerstof concentreren. Wandelen vind ik rustgevend. Als ik niet te triest ben, maak ik graag een ritje met de auto. Ik kom tot rust als ik door de velden rijd.

Hoe ziet het JAC van de toekomst er volgens jou uit?

In de toekomst zou ik graag willen dat het JAC een plek is waar ik naartoe kan gaan. Iets gaan drinken met mijn begeleidster lijkt me geen tof idee. Een huisbezoek zie ik ook niet zitten. Ik vind het net leuk om naar het JAC te gaan, naar een neutrale plek waar ik door niets of niemand word afgeleid. Ik kan op deze plek even aan mezelf denken, eruit gooien wat ik eruit wil gooien en dan is het klaar.

Stel: je ontmoet een jongere die in dezelfde situatie als jij zit, wat zou je tegen hem of haar zeggen.

Ik zou geen tips over rouw geven. Iedereen gaat daar anders mee om. Elk overlijden is anders. Mijn mama is jong gestorven en was ziek. Een vriend van me verloor zijn moeder heel plots. Tegen andere jongeren zou ik zeggen: krijg je iets niet verwerkt en kun je bij niemand terecht, zoek dan hulp. Dat kan bij een psycholoog zijn of bij het JAC. Ik zou zelf geen tips geven, enkel doorverwijzen. Ik zou erbij zeggen dat je bij het JAC met grote én kleine problemen kunt aankloppen.

Mensen moeten goed voor zichzelf zorgen. Als ik niet af en toe naar mezelf kijk, kan ik niet in communicatie met mijn vriend blijven staan. Als ik te veel tijd tussen 2 gesprekken laat, bijvoorbeeld door stages en examens, denk ik niet meer helder. Ik weet dan dat het tijd is om naar het JAC te gaan.