#Dakrecht: S.: “Ik wil niets liever dan het gewone leven weer op te pikken"

S. is een biseksuele, 26-jarige jongen van Marokkaanse afkomst, dakloos sinds zijn achttiende door zijn seksuele oriëntatie. S. heeft altijd een heel normaal leven geleid, totdat hij op zijn veertiende merkte dat er iets anders was aan hem. Hij begon voor het eerst gevoelens te krijgen voor een jongen. Een gevoel waar hij bij niemand mee terecht kon. Hij duwde zijn gevoelens weg, maar het verdringen lukte niet meer. Hij sprak een vertrouwenspersoon op school en deed zijn hele verhaal uit de doeken. Hij legde uit hoe homo –en biseksualiteit niet geaccepteerd wordt in zijn gemeenschap en binnen de Islam en hoe moeilijk zijn familie het ermee zou hebben. Later bleek dat zijn vertrouwenspersoon dit hele verhaal aan zijn ouders heeft gemeld. Uit bezorgdheid maar zonder rekening te houden met de impact dat dit op zijn leven zou hebben.

Geen begrip

Van zodra zijn moeder wist dat hij op jongens viel, stond hij op straat. S. hoopte op begrip, maar kreeg dit niet. “Mijn familie wil alles verbergen en camoufleren voor de rest van onze gemeenschap. Het lijkt alsof ze zich schamen voor mij. Homoseksualiteit binnen de moslimgemeenschap voelt het een beetje zoals de klopjachten op heksen die enkele eeuwen geleden gebeurden, ze willen ons gewoon niet”, zegt hij.

Hij zocht hulp bij een organisatie in Brussel, een opvangcentrum waar dakloze mensen terecht kunnen voor hulp, maaltijden en onderdak. Zo leefde hij vijf jaar lang. Vandaag heeft S. geen contact meer met zijn familie. Zijn zus ziet hij wel nog, zij is de enige die hem begrijpt. De afspraakjes met zijn zus gebeuren in het geheim. “Dat is wel iets waar ik me enorm aan kan optrekken, haar weer even zien, ook al is het maar kort.”

Geloof

De ervaring van S. zorgde er niet voor dat hij zijn geloof in de steek liet. Hij is nog steeds gelovig, maar op een andere manier. Hij is kritischer naar wat hij juist gelooft, hij probeert een eigen interpretatie te zoeken in plaats van zomaar te geloven wat een ander verkondigt. “Stel dat ik het perfecte leven leid en me aan alle regels houd, maar verliefd word op een jongen. Wat doe ik dan verkeerd? Daar is toch niets mis mee? ‘Mijn’ God zou nooit iemand straffen vanwege zijn seksualiteit. Mijn God accepteert iedereen no matter what. Iedereen is vrij om te zijn wie hij of zij wil zijn en te houden van wie hij of zij wil.”

Huisje-tuintje-kindje

Voor al dit studeerde S. verpleegkunde. Hij wil niet liever dan zijn leven weer op de rails krijgen en zijn studie verderzetten. Hij wil mensen helpen, dat is zijn passie. “Ik wil niets liever dan het gewone leven weer oppikken, mijn studies afmaken en als verpleegkundige mensen helpen, een partner vinden en me daar mee settelen. Een beetje het huisje-tuintje-kindje-verhaal. Dat hoop ik te bereiken. Een eigen plek, een gezin opbouwen en de job doen die ik graag doe.”

Ontwerp door Dries

De persoon draagt zijn lasten en emotionele bagage mee in de knapzak, die de regenboogkleuren heeft om te
symboliseren dat deel zijn van de LGBTQIA+ gemeenschap niets is waar je je voor moet schamen,
in eender welke gemeenschap.

CAW Halle-Vilvoorde en stad Vilvoorde ondersteunen het project #dakrecht van vier studenten Beeldende Vormgeving aan LUCA School of Arts in Gent. Voor een groepsopdracht voor Creatief Activisme hebben de studenten het thema dakloosheid gekozen.

Student Dries: “We willen mensen bewust maken dat er ook dakloosheid is in België door verhalen van daklozen onder de aandacht te brengen.” Vier studenten, Inneke, Samke, Dries en Lisa, hebben elk een (voormalige) dakloze cliënt van CAW geïnterviewd. Op basis van dat interview werd de getuigenis uitgeschreven en werd een persoonlijk ontwerp gemaakt. Elk ontwerp kreeg een plaats in stad Vilvoorde. De muren werden zowel door de stad als door sociale huisvestingsmaatschappij Inter-Vilvoordse ter beschikking gesteld. CAW Halle-Vilvoorde ondersteunde de studenten bij het vinden van getuigenissen, zorgde voor het materiaal en verwerkte de interviews tot getuigenissen.