Lisa is 20 en buitengezet

Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik 12 was. Het ging gewoon niet meer tussen mijn broer en ik en mijn moeder. We zijn verhuisd naar Willebroek, in de hoop dat alles beter zou worden, maar mijn broer probeerde al gauw de rol van mijn vader over te nemen. Omdat ik gewend ben mijn zaakjes zelf te regelen en ook omdat ik twee jaar ouder ben, botste het vaak tussen ons. We hadden altijd ambras en dat is geëscaleerd. Mijn moeder was het beu en stelde me voor een keuze: “Ofwel pas je je aan aan je broer, ofwel pak je je koffers.” Ik koos het laatste.

Ik heb gewoon mijn koffers gepakt en ik was weg. Ik had een kennis opgebeld of zij mij kon komen halen. Ik kon één maand bij haar blijven. Maar toen kwam een zeer turbulente periode. Ik ging van Boechout naar Boom, vervolgens naar Lier om dan weer in Boechout in een noodwoning terecht te komen. Uiteindelijk ben ik bij het CAW beland.

Op de website van het JAC (Jongerenaanbod CAW) zag ik begeleid wonen staan. Ik heb het JAC dan een berichtje gestuurd, want ik had snel een woonplaats nodig. Zij hebben samen met mij naar oplossingen gezocht. Dat ging gelukkig allemaal heel erg snel. Er was eerst een intakegesprek. Daar lieten ze mij een flyer zien over JOAN (Jongeren Opvang Antwerpen). We namen contact op, ik ging er op gesprek en kreeg een rondleiding. Niet lang daarna kon ik er terecht.

Mijn leven stond op z’n kop

In het begin was het natuurlijk enorm wennen. Vroeger had ik mijn structuur: thuis komen, sporten, dit, dat… Ik woonde in Willebroek en alles was daar. Nu ik in Antwerpen woon is dat allemaal weggevallen. Ik moest midden in mijn stage, school weer zien op te pikken. Toen dacht ik: “Oh nee, heel mijn leven staat op z’n kop.” Alles is enorm veranderd door als 20 jarige ineens op straat te staan. Plotseling moest ik alles zelf doen en dat was best heftig. Ik was gewend om thuis te wonen. En ook al was ik daar al behoorlijk zelfstandig, nu valt echt alles op mijn schouders. Ik moet mijn eigen rekeningen betalen, ik woon in een andere omgeving, … Maar gelukkig valt het in JOAN heel goed mee. De sfeer zit hier goed en dat helpt me om mij goed te voelen.

Ze staan voor je klaar

De begeleiding staat altijd voor je klaar. Als je ergens mee zit of een probleem hebt kan je bij hen terecht. Voor papierwerk, school of eender wat. Ze kijken je brieven na of geven tips wanneer iets beter kan. Ze helpen me ook met mijn papierwerk en zorgen ervoor dat ik mijn rekeningen op tijd betaal, zodat ik geen schulden opbouw.

“Ik heb een groot doorzettingsvermogen dus ik kom uiteindelijk altijd op mijn poten terecht.”

Nu gaat het gelukkig goed met me. Ik heb een groot doorzettingsvermogen dus ik kom uiteindelijk altijd op mijn poten terecht. Ik zie de toekomst dan ook positief in. Gewoon verder studeren en alleen gaan wonen. Dat ik kan zeggen: ”Hier staan we dan. Dit heb ik al bereikt.” Daarna zien we wel.

Je hoofd laten hangen brengt je niet verder

Tegen degenen die zich in een soortgelijke situatie bevinden, wil ik zeggen: “geef niet op!” Soms is het leven moeilijk en zie je het even niet meer zitten. Maar je staat er niet alleen voor! Vraag hulp en aanvaard ze. Er zijn áltijd mensen die willen helpen. Probeer ergens een houvast te vinden want je hoofd laten hangen brengt je niet vooruit.

“Soms is het leven moeilijk en zie je het even niet meer zitten. Maar je staat er niet alleen voor!”