Een verkeersongeval is voor niemand gewild

“Ik was zoals gewoonlijk op baan voor het werk met mijn vrachtwagen. Ik kwam uit een zijstraat van een hoofdbaan en ik moest links afdraaien. Ik herinner me nog levendig dat ik links en rechts keek, ook in al mijn spiegels, om te zien of er niemand aankwam. Ik zag niemand en reed door. En toen voelde ik iets tegen mijn vrachtwagen. Ik ben direct gestopt en uitgestapt om te gaan kijken naar de man. Hij leefde nog, er waren onmiddellijk heel wat mensen die hem de eerste hulp gaven. Ik heb zo snel mogelijk 112 gebeld. In het begin zeiden ze dat hij stabiel was, maar een tijd later kwam de MUG en kreeg ik te horen dat de man overleden was.” Terwijl hij hierover vertelt, krijgt Chris het even moeilijk, hij heeft een pauze nodig voor hij verder kan vertellen. Hij komt over als een sterke man en hij kan er ook open over praten. Maar zoiets meemaken raakt iedereen. “Op dat moment voel je vooral onmacht.”

“Op dat moment voel je vooral onmacht”

Slachtofferhulp

De politie was snel ter plaatse. Standaard stelt de politie aan betrokkenen de vraag of er nood is aan slachtofferhulp. Chris antwoordde ‘ja’ op deze vraag. Dan komt een politieman ter plaatse om de betrokkenen onmiddellijk bij te staan. Als de betrokkenen slachtofferhulp willen, bezorgt de politie een ingevuld doorverwijsstrookje aan het CAW. Zo kwam Chris in contact met Joke. Zij is hulpverlener bij CAW Centraal-West-Vlaanderen en begeleidt slachtoffers van geweld, misdrijven en verkeersongevallen.

Bestempeld als dader

“Als je zoiets meemaakt, heb je het gevoel dat je een stempel van dader op je voorhoofd krijgt. Je gaat ook twijfelen aan jezelf. Ik had het stuur in handen en heb op het gaspedaal gedrukt. Ik had het zwaard in mijn handen, door mijn handeling was die man dood. Maar door er met Joke over te babbelen, kwam het besef dat ik er niet aan kon doen. Ik heb dit nooit gewild.”

“Ik heb dit nooit gewild”

Chris is dankbaar dat hij bij het CAW terecht kon voor hulp. “Ik kon er meteen mijn verhaal vertellen. We hebben heel goede gesprekken gehad. Ik kon veel meer open zijn tegen Joke dan tegen mijn familie. Zij luisteren ook en ze waren er ook voor mij, maar gesprekken zoals met Joke had ik met niemand anders. Er was ook geen enkele verplichting, dus dat voelde goed aan.”

Terug van nul beginnen

De eerste keer dat hij terug in zijn vrachtwagen stapte, was voor hem bijzonder vermoeiend. “Na de eerste dag terug werken, voelde het aan alsof ik al twee maanden terug aan het werk was. Het was vreselijk uitputtend. Het was alsof ik opnieuw van nul moest beginnen en me voor de allereerste keer in het verkeer begaf. Bij elk kruispunt bleef ik langer staan, ik keek veel meer en schrok bij de kleinste bobbel in de weg. Het heeft een tijd geduurd vooraleer ik mij terug wat zekerder voelde achter het stuur.”
Een keer stapte Chris uit onzekerheid zelfs uit zijn vrachtwagen. Twee mensen stonden rechts van zijn vrachtwagen. Hij had ze zien afkomen, maar ze kwamen daarna in zijn dode hoek terecht. “Ik bleef maar wachten maar ik zag hen niet meer. Ik ben dan uitgestapt om hen te vragen of ze gingen doorrijden of blijven staan. Ik moest het gewoon zeker weten.”

“Bij elk kruispunt bleef ik langer staan”

Chris vermijdt nog steeds bewust de plaats waar het verkeersongeval gebeurd is. “Ik passeer er wel nog steeds, maar zorg altijd dat ik van de andere kant kom. Elke keer dat ik daar ben, zie ik het verkeersongeval opnieuw voor me.”

Geschreven door Lies Debouver