Vrijwilliger Dries: "Ik haal veel voldoening uit de welgemeende ‘bedankt’ die ik hier regelmatig krijg"

“Ik zag de vacature toevallig langskomen op Facebook en besloot mij aan te melden. Ik doe het echt enorm graag. Ik heb geen diploma in het sociaal werk, maar heb wel jaren bij de Chiro gezeten. Daar heb je ook wel sociaal engagement nodig. Het is natuurlijk een totaal andere doelgroep, maar ik denk dat dat sociaal engagement wel belangrijk is. Ondertussen ben ik gestopt bij de Chiro en doe ik minstens twee keer per week een dag en een nacht in de winteropvang. Sinds december ben ik ook vrijwilliger bij het inloopcentrum hier. Zo hoeven de gasten (zo noemen we de mannen die hier komen overnachten) niet elke ochtend om negen uur te vertrekken, maar kunnen ze iets langer warm en droog zitten.”

Het mooie aan de job

“Ik haal veel voldoening uit de welgemeende ‘bedankt’ die ik hier regelmatig krijg. Bij een andere job krijg je misschien soms eens een bloemetje, of een flesje bier, hier niet. Hier werk je met mensen die geen dak boven hun hoofd hebben. Die weinig financiële middelen hebben. Het enige wat ze kunnen geven is dankbaarheid. Als je die mensen dan later nog eens tegenkomt en hoort dat ze een oplossing hebben gevonden. Werk, een woonplaats … en ze jou dan achteraf nog steeds bedanken. Da’s fijn.”

Schuldgevoel

“Sommige van onze gasten zien vanaf de eerste dag de kans om eens goed te ventileren, en dat mag zeker. Sommigen hebben iets langer nodig om te ontdooien en andere gasten komen hier vier maanden lang, en doen nooit hun verhaal. Dat is ook oké. Het is natuurlijk wel makkelijker om bepaald gedrag te kaderen als je ongeveer weet welke bagage ze met zich meedragen. Maar je kan ze niet dwingen. Het is afwachten of ze willen praten.”

“Je mag dat wel niet onderschatten, die verhalen. Het is zwaar om te horen wat sommige mensen hebben meegemaakt.”

“Je mag dat wel niet onderschatten, die verhalen. Het is zwaar om te horen wat sommige mensen hebben meegemaakt. Jij kan ’s avonds wel gewoon naar huis en in de zetel kruipen. Zij kunnen dat niet. Het eerste jaar voelde ik mij daar schuldig om. Mijn vriendin en ouders merkten ook dat ik neerslachtig was. Langs de andere kant heeft het mij doen appreciëren wat ik zelf heb. De kleine dingen zoals in de zetel zitten, een douche … Ze zeggen zelf dat ik me voor niets schuldig moet voelen. Dat de situatie voor hen is wat het is en dat ze hopen dat die zal veranderen of gewoon nooit gebeurd was, en dat wij daar niets aan kunnen doen. Dat moet je wel leren. Jij hebt het, zij niet.”

Schrijnende verhalen

“Je hoort hier soms schrijnende verhalen over hoe iemand op straat terechtkwam of alles kwijtraakte gewoon door een foute keuze. Ik moet die dingen voor mijzelf houden. Ik kan thuis niet in detail vertellen wat er gebeurd is. Maar soms moet je gewoon eens praten. Daarvoor kan ik bij het team terecht. We werken hier met een vast team vrijwilligers en er zijn ook de coördinatoren, zij volgen alles goed op. Uiteindelijk moet je ook goed voor je vrijwilligers zorgen. Zij moeten ook kunnen ventileren. De nachten van de winteropvang draaien hier tenslotte bijna volledig op vrijwilligers.”

Minder fysiek contact

“Sinds corona zijn er wel wat dingen veranderd. Fysiek contact is niet meer zo voor de hand liggend. Elkaar een hand geven bij het binnenkomen, een schouderklopje … Dat kan allemaal niet meer. We zijn ook terughoudender bij het wakker maken en wanneer we de kamers controleren. Je bent toch voorzichtiger want die corona is er wel. Het masker vormt ook een barrière. Je ziet geen gezichtsuitdrukkingen meer en zo mis je een deel van de emotie bij hun verhaal. Als er iemand moeilijk Nederlands, Frans of Engels spreekt, is het ook lastig elkaar te verstaan met dat masker op.”

Makkelijker papierwerk

“Als ik één ding zou kunnen veranderen, zou ik papierwerk makkelijker maken. Soms spreken we met iemand die eigenlijk snel geholpen is als hij met zijn documentatie en papierwerk geholpen wordt. Soms kunnen ze met één simpel document aantonen dat ze recht op een bepaalde uitkering. Met die uitkering zouden ze dan een adres kunnen krijgen, met dat adres een bankrekening openen en zo werk vinden. Maar vaak moeten ze van de ene plek naar de andere. Dan die instantie contacteren, dan weer een andere. Als je zo elke dag heen en weer wordt gestuurd, en alles elke keer opnieuw begint, raak je ontmoedigd. Dus papierwerk, maak dat makkelijker en toegankelijker en er gaan al veel mensen geholpen zijn.”

“Hoe meer vrijwilligers hoe beter, zodat er in geval van nood een grotere poel is.”

Hoe meer vrijwilligers hoe beter

“Het zou zo mooi zijn als er zo veel vrijwilligers waren, dat iedereen maar één of twee keer per maand moet komen. Nu gebeurt het regelmatig dat er in het weekend minder mensen beschikbaar zijn. Ze willen bij hun gezin en familie zijn. Ook bij ziekte is het soms moeilijk, Zeker nu met corona. Hoe meer vrijwilligers hoe beter, zodat er in geval van nood een grotere poel is.”

 

Ook vrijwilliger worden? Surf naar www.caw.be/jobs/vrijwilliger/  en bekijk onze vacatures.