JAC gaf me rust

Wil je jezelf even voorstellen?

Ik ben Rashedah, ik ben 21 jaar en ik studeer momenteel. Ik woon ook al zelfstandig en werk als job student.

Je bent een tijdje geleden naar het JAC gekomen. Kan je wat vertellen over je situatie?

Ik had een moeilijke thuissituatie, met veel ruzies en soms ook met familiaal geweld.  Ik kom uit een moslimgezin en ben altijd streng opgevoed geweest. Wij mochten thuis als meisje niet zo veel. Ik was thuis de jongste en mijn oudere zussen waren al het huis uit.

Er waren veel ruzies thuis en spanningen. Het klikte vaak niet met mijn ouders, voornamelijk met mijn strenge vader. Dat werd altijd erger en erger. Ik heb op mijn 16 jaar, bijna 17 jaar, dan de stap naar het JAC gezet om uit te zoeken of ik alleen kon wonen.

Wie was er nog op de hoogte dat jij het moeilijk had?

Op school had ik al eens met een leraar gepraat en met iemand van het CLB. Maar daar bleef het bij. Uiteindelijk heb ik de stap naar het JAC gezet omdat die me meer vooruit konden helpen.

Hoe was dat die eerste keer naar het JAC gaan?

Ik kende het JAC van vroeger op school, we hadden hier eens een rondleiding gehad. Maar dat was al effe geleden. Ik ben niet meteen met mijn vraag naar JAC gegaan. Ik durfde toen nog niet om een afspraak te maken.

Ik heb eerst online gechat, op een anonieme manier, om zo mijn situatie te kunnen bespreken. Ik had veel schrik omdat ik nog minderjarig was, ik wist ook niet of JAC mijn situatie zou geloven en begrijpen. De chat was anoniem, veiliger, achter de schermen. Dat was oké voor mij. De hulpverlener raadde me toen aan om langs het JAC te gaan. Na die chat heb ik dan wel zelf de stap kunnen zetten om een afspraak te maken met het JAC.

En hoe was dat voor jou om echt die eerste stap te zetten naar het JAC. Welk gevoel had je toen?

Amaaai, ik had echt keiveel schrik. Superveel.  Ik was voor mijn ouders zogezegd naar school en ging dan stiekem naar het JAC. Ik wilde echt niet betrapt worden door iemand. Stel je voor dat iemand mij zou zien! Dat was heel spannend…

Tegelijkertijd wilde ik echt wel naar het JAC gaan. Ik keek echt uit naar een gesprek met iemand en ik wou een oplossing.  Ik was toen 16, bijna 17 jaar, en hoopte dat als ik mijn vraag stelde alles direct zou opgelost worden en voor mij in orde zou zijn.

Dus dat viel effe tegen maar ik begreep het ook wel. Bij minderjarige jongeren is niet altijd alles meteen mogelijk en moet het JAC soms ook andere regels volgen. JAC gaf wel goede uitleg waardoor ik het ook begreep.

Wat vond je goed aan het JAC en aan je gesprekken?

Er werd goed naar mij geluisterd en ik kon over alles praten. Ook al was ik minderjarig, ik kreeg veel hulp: er werden altijd verschillende mogelijkheden en oplossingen voorgesteld en besproken. Het JAC was er voor mij. JAC begreep mijn moeilijke situatie thuis.

Wat vond je moeilijk of minder fijn?

De bemiddeling met mijn ouders was lastig, moeilijk en confronterend. Ik had mijn verhaal verteld en had steun. En dan werd dat met mijn moeder besproken. Ik had veel schrik voor haar reactie, dat ze het niet begreep vanuit haar cultuur en familie. Dat was voor haar dat niet vanzelfsprekend. Ik was misschien een schande voor hen en hun cultuur. Ik begrijp hen daar wel in.

Maar tegelijkertijd moest ik ook aan mezelf denken, aan de moeilijkheden thuis, mijn leven. Mijn moeder is dan later wel bijgedraaid en uiteindelijk mocht ik bij mijn oudere zus gaan wonen. Op mijn 18 jaar ben ik echt alleen gaan wonen. Daar is mijn nieuwe leven echt begonnen.

Ik heb mijn mama een tijdje minder gezien of gehoord. Nu heb ik door die afstand terug echt een heel goede band met haar. Nu kan het echt niet beter. Super, eh !

Wat betekenden de gesprekken op het JAC voor jou?

De vele gesprekken waren vaak een opluchting. Ik kon met iemand praten over mijn moeilijke  situatie, over mijn gevoel. Dat was tof en ik kreeg ook altijd ook antwoorden en mogelijkheden. Daar kon ik mee verder.

Ik was vrij jong en wilde misschien veranderen zoals ik dat wilde: ik wilde als minderjarige snel alleen gaan wonen.  JAC kon me terug rust geven. Ik vond deze gesprekken wel aangenaam. Informatie en duidelijkheid gaf me rust.

JAC hielp me verder wanneer er een lange wachtlijst was voor begeleiding bij het alleen wonen (CBAW).  Ik vind het jammer dat JAC jongeren niet sneller kan laten beginnen met die begeleiding. Maar ja, CBAW beslist hier zelf over. Toen later die begeleiding startte, had ik zelf al veel geleerd en was ik eigenlijk al veel zelfstandiger dan op het moment van de aanvraag. Ik wou de wachttijd van andere jongeren niet ophouden. Dus stopte die begeleiding eigenlijk heel snel.

Je woont nu alleen, studeert en hebt een goede band met je mama. Welke dingen wil je nog bereiken of waarmaken in je leven?

Ik zou graag het zelfde werk doen als hier op het JAC.  Ik ben erdoor geïnspireerd en heb zelf van alles meegemaakt. Ik hoop dat ik voor jongeren ook iets kan betekenen, dat ik hen kan verder helpen. Er zijn veel jongeren die het moeilijk hebben en niet zelf de stap durven zetten vanwege hun cultuur, hun ouders of maakt niet uit wat.

Ik zou hen willen zeggen: houdt niet altijd alleen rekening met reacties of ideeën van anderen maar denk ook aan jezelf, geloof in jezelf!

Wat wil je nog aan jongeren zeggen die in eenzelfde situatie als jij zitten?

Zit je ergens mee? Heb je een vraag of moeilijkheid: bespreek het met het JAC! Ik wil echt dat jongeren voor zichzelf opkomen. Je moet niet bang zijn voor andere mensen. Maakt niet uit welke cultuur, nationaliteit of geslacht: blijf opkomen voor jezelf !

Wat wens je JAC toe?

Dat ze jongeren goed kunnen blijven steunen en begrijpen. Ik hoop dat JAC ook meer gekend wordt bij studenten in het Hoger Onderwijs, die kennen het JAC veel te weinig. En ik hoop dat JAC jongeren kan blijven helpen en dat JAC voorrang krijgt bij wachtlijsten bij andere organisaties zodat jongeren goed kunnen geholpen worden als het nodig is.