Wat een verrijkend engagement

Ik ben Jan Boulogne. Meer dan 23 jaar stond ik als voorzitter mee aan het roer van CAW Oost-Brabant. Stond, want nu neem ik afscheid en maak ik tijd voor andere dingen. In deze brief wil ik samen met u nog eens terugblikken en vooruit kijken.

Het prille voorzitterschap

Mijn motieven om meer dan 20 jaar geleden ‘ja’ te zeggen op de vraag om voorzitter te worden van het CAW zijn natuurlijk minder omvangrijk dan wat ik vandaag zou antwoorden. Ik heb een achtergrond als vormingswerker en was ooit raadgever van de minister van cultuur en welzijn. Ken ik wel genoeg van welzijn om dit voorzitterschap op te nemen, vroeg ik me af.

Maar, ik wist wat besturen was en het werd als een sterkte beschouwd dat ik uit een andere sector kwam. Ik was toen 50 jaar oud en voor mijn job doorkruiste ik het hele Vlaamse landschap. Mijn grootste drijfveer destijds was dat ik in me ook in mijn eigen stad, Leuven, wou engageren.

En toen kwam de inhoud

Ik volgde een voorzitter op die net een complexe fusie doorgevoerd had. Het CAW was het resultaat van een samenvloeiing van vele kleine vzw’s. Ik mocht er een nieuwe wind doen waaien, ik was immers niet gecontamineerd door deze geschiedenis.

Mijn liefde voor het eerstelijns welzijnswerk is gegroeid door onze organisatie te leren kennen. Als ik er nu op terugkijk, zijn mijn motieven alleen maar rijker geworden. De brede ambitie van het CAW is ongemeen boeiend. Hier komt een zeer uiteenlopend gamma aan hulpvragen en problematieken aan bod. Dit past ook bij mijn eigen karakter, aangezien ik eerder een generalist ben dan een specialist in een klein terrein.

Ik kende de problematieken wel, maar de omvang van het werk wordt pas duidelijk als je ziet welke verantwoordelijkheden de CAW-medewerkers opnemen. Ons basiswerk fungeert als een barometer voor de gezondheid of ziekte van onze samenleving. We kunnen hierin een maatschappelijke rol opnemen naar beleidsmakers. We zien, voelen en weten hoe het echt gaat met de mensen.

Ons aanbod is indertijd vanuit deze noden gegroeid. Het was niet de overheid die opdracht gaf om bijvoorbeeld vluchthuizen of een jongerenwerking zoals het JAC op te richten. Dat waren de hulpverleners zelf. Het is belangrijk dat wij als CAW zichtbare, onderliggende problemen blijven signaleren en dat we ons hulpaanbod hierop blijven vernieuwen en bijsturen. Verandering ontstaat vanuit verontwaardiging of verwondering.

Een blik op de toekomst

Eén van de grootste uitdagingen op bestuurlijk vlak was de fusie tussen de CAW’s Hageland en Leuven om te komen tot wat vandaag CAW Oost-Brabant is. Onze opdracht bestond er in om verschillende organisatieculturen met elkaar te verbinden. Het is een omvangrijk proces geweest om iedereen in uitgebreid aanbod op dezelfde CAW-lijn te krijgen en wij zijn hierin geslaagd.

Vandaag staan we heel sterk en mogen we nog meer belichamen en uitdragen waar we zeer goed in zijn. We kunnen trots uitdragen dat we een betrouwbare en kwalitatieve partner zijn in de eerstelijns hulpverlening, met speciale aandacht voor de maatschappelijk meest kwetsbaren.

Want ook in de toekomst staan er nieuwe uitdagingen en opportuniteiten voor de deur. Zo willen we nog nadrukkelijker aanwezig zijn in de zorgregio’s van de eerstelijnszones. We hebben niet voor niets vier CAW-huizen in plaats van één groot, centraal huis. Wij zijn geen welzijnsfabriek. Doorheen de jaren hebben we weloverwogen geïnvesteerd in verschillende toegankelijke en laagdrempelige plekken waar iedereen anoniem kan binnenstappen.

Een liedje zing je nooit alleen

Ik heb in het CAW zoveel gekregen. Mijn voorzitterschap heeft me zeer veel inzichten, contacten en vriendschappen gegeven. Het daagde me pas bij de mooie woorden tijdens mijn afscheidsviering dat ik zelf ook iets gegeven heb. Ik heb gevoeld dat ik in Leuven en in de regio Oost-Brabant samen met collega’s en partners heb kunnen bijdragen aan de ontwikkeling van het welzijnslandschap.

“Een zanger is een groep” zingt Wannes Vandevelde, één van mijn favoriete artiesten. Ik ben blij dat ik altijd op deze manier heb kunnen werken. Ik zou ook niet anders kunnen en willen werken.

Opvolging

Een nieuwe lichting neemt nu over. Het komende jaar zijn er drie ondervoorzitters die onze VZW gaan leiden en de taken onder hun verdelen. Het zijn Birgit Goris, Elke Schillebeeckx en Karel De Gendt. Tegen de Algemene Vergadering in de lente van 2024 is het de bedoeling om terug een vaste voorzitter aan te stellen.

Jan werd naar aanleiding van zijn afscheid geïnterviewd door Sophie Tuyttens.